15مهرماه روزملی روستاوعشایرگرامی باد

"من یک روستایی هستم"

کوچه های خالی از بوی نان محلی در روستاها/فرهنگ روستایی در حال فراموشی است.دیگر بوی نان محلی در کوچه های روستا به مشام نمی رسد.

دیگر سفره روستاییان پر از مواد غذایی که حاصل دسترنج خودشان باشد نیست.زمانی که هنوز مردم روستاها شهری نشده بودند به روستایی بودن خودافتخار می کردند، شهری ها هم با تصوری که از روستا داشتند می گفتند خوشا به حالت روستایی،گویا اکنون این سخن معنی خود را از دست داده است، با آمدن تکنولوژی بخصوص ورودتلویزیون به داخل خانه های گلی روستاییان،فکر مردم عوض شد و به دنبال آن شکل فیزیکی خانه ها و درواقع روستاها و علایق روستائیان تغییر کرد.

سبک زندگی، فرهنگ، آداب ورسوم مردم روستا نیز کم کم تحت تاثیر فرهنگ شهرنشینی قرار گرفت و دستخوش تغییراتی شد هرچندهنوزروستاهایی هستند که تفکر شهر نشینی را در خود جای نداده است اما دیر یا زود اینان نیز با تمام زیبایی هایی که دارند به سوی تحول ناخوشایند پیش خواهندرفت,,وسبک زندگی شان تغییر خواهدکرد.

زبان شیرین وشکرین مادری درحال زوال و نابودی است متاسفانه برخی‌ها صحبت کردن به زبان مادری را نوعی بی‌کلاسی تلقی می‌کنندو به خاطر پرستیژ فارسی با این زبان صحبت می‌کنند.

در این میان زنده نگه‎داشتن زبان‎های مادری که خود یک ثروت و سرمایه بی ‎بدیل اجتماعی‎ اند، باعث می‎شود تا بسیاری از خرده فرهنگ‎ها، آداب و سنن بومی و هنر یا دانش‎های بومی و محلّی که برخی نیز بسیار ارزشمند و از دیرینگی شایانی برخوردارند به خوبی حفظ شوند چه بسا این آیین‎ها، آداب و رسوم و دانش‎ها تنها در قالب زبان‎های مادری قابلیت زیست و ادامه حیات دارند.

اهمیت حفظ زبان‎های مادری بدین جهت است که گاهی در داخل یک واژه از کلمات آن دنیایی از اطلاعات، باورها، سنت‎ها، دانش‎ها، فرهنگ‎ها و اسطوره‎ها و تاریخ یک قوم یا ملت نهفته است و با مرگ این واژه حجم عظیمی از میراث ماندگار و ارزشمند فرهنگ و دانش بومی از بین می‌رود!

از بین رفتن زبان یک قوم مساوی با نابودی آن ملت است.

با این روندچند سالی نمی گذرد که آنچه گذشتگان در طول تاریخ بنام فرهنگ روستایی به دست آورده اند نابود و از میان برود با از بین رفتن فرهنگ روستا نشینی و شهری شدن نسل آینده زندگی کردن در روستا کاری بس واهی وبیهوده می گردد، در این صورت مهاجرت به شهر ها بیشتر شده و روستاها نیروی کار خود را از دست می دهد، وبه تبع آن تولید نیز از بین می رود.

شکل خانه های روستایی که نشان از سنت های دینی وسبک زندگی اسلامی داشت، حالا جای خود را به خانه های جدید که نه شبیه خانه های روستایی است نه شبیه خانه های شهری داده است، نسل امروز با تغییرات رخ داده قادر به تفکیک مفهوم خانه های روستایی و شهری نیست.

مهاجرت روستاییان به سوی شهرها درحال رشداست غافل از اینکه زندگی شهرنشینی نیز سختی ها ومشکلات خاص خودش را دارد و روز به روز نیز به این مشکلات وسختی ها افزوده می شود.

 دیگر بوی نان محلی در کوچه های روستا به مشام نمی رسد، دیگر سفره روستاییان پر از مواد غذایی که حاصل دسترنج خودش باشدنیست، تصور کنید امروز روستایی شیر، گوشت و تخم مرغ تازه ندارد، تقریبا مغازه های موجود در روستا همه مایحتاج آنها را در اختیارشان قرار می دهد،روستاییان که در فصل بیکاری کنار دیوارهای افتابگیر می نشستند و مشکلاتشان را مطرح می کردند و به دنبال رفع آن بودند با ورود تکنولوژی به کنج خانه ها پناه برده اند و کم کم از احوال یکدیگر بی خبراند. مخالف استفاده از تکنولوژی و وسایل آسایشی نیستیم ولی بایدپرسید که در این میانه فرهنگ، اداب و سنن بومی که از گذشتگان به ارث مانده است چه می شود؟

هر چند اکنون فرهنگ شهری در زندگی روستایی نفوذ کرده است ولی مردمان روستا ضمن استفاده از امکانات باید روستایی بودن خودشان را حفظ کنند، با همان مردمانی بی آلایش ،پاک، باصداقت و مهربان با فرهنگ وادب واحترام به بزرگترها که بر گرفته از آموزهای اسلام است وبا ایمان به خدا روزی مردمان کشورمان را تولید کنند.

بیایید تا با احترام گذاشتن به فرهنگ روستا به روستایی بودن خود ببالیم و با افتخار

فریاد بزنیم :"من یک روستایی هستم"

گوشه دنج جهان است روستا

خلوت باغ جنان است روستا

دشت و صحرایش همیشه نوبهار

جلوه رنگین کمان است روستا

مردمش آرام فضایش بی صدا

چون کلاس امتحان است روستا

کوچه باغ ها مرکز آرامش است

داروی روح و روان است روستا

در وجود جمله مهر و عاطفه

مردمانش مهربان است روستا

دخترانش با حجاب و با ادب

چون پری باشد زنان روستا

با محبت پیرمردانش همه

همچو قلب نوجوان است روستا

بر خلاف شهر بی دوز و کلک

صاف و ساده مردمانش روستا

حیف و صد حیف از جور زمان

چو غریب بی نشان است روستا